„Wyko­nany z cera­miki, drewna i szkła obiekt poka­zany został w ramach wystawy „Zakład” Zakładu Mul­ti­me­diów Insty­tutu Sztuk Wizu­al­nych Wydziału Arty­stycz­nego UZ w Gale­rii Biblio­teki Uni­wer­sy­tec­kiej. Mikro­ska­lowy model muru czte­ro­kąt­nego pozo­stał otwarty z jed­nej strony i zwień­czony ostrymi kawał­kami szkła. Do wyko­na­nia szkla­nego zwień­cze­nia Kubiak posłu­żyła się ele­men­tem rze­czy­wi­stego muru, który wybu­do­wany jest przy zie­lo­no­gór­skiej fabryce firmy Lumel. Pracę tę można odczy­ty­wać jako dys­kur­sywny model pre­ka­ria­kiej kon­dy­cji. Rekon­stru­ując starą metodę ochrony przed zło­dzie­jami, ale też przed nisko opła­ca­nymi pra­cow­ni­kami, któ­rzy nie­kiedy roz­kra­dają mają­tek firmy, ero­zyjny model muru otwiera się na odczy­ta­nia zwią­zane ze zja­wi­skiem get­to­iza­cji, jaką bar­dzo czę­sto pociąga za sobą funk­cjo­no­wa­nie w sys­te­mie pre­ka­riac­kim. Trudno nie prze­kła­dać uka­zy­wa­nej przez artystkę sytu­acji na świat sztuki. Model koja­rzy się ze spo­łecz­nym zamknię­ciem, do jakiego pro­wa­dzi ubó­stwo, ocze­ki­wa­niem na wypłatę w nie­pew­no­ści jutra, bra­kiem poczu­cia bez­pie­czeń­stwa i sta­bi­li­za­cji zwią­za­nych z kwe­stiami miesz­ka­nio­wymi, a wręcz poże­ra­niem przez stany nie­po­koju i odczu­cia nie­moż­li­wo­ści zmiany wła­snego poło­że­nia. Mur Kubiak to prze­mo­cowa ceglana linia jed­no­cze­śnie oddzie­la­jąca i inkor­po­ru­jąca cały inwen­tarz symp­to­mów towa­rzy­szą­cych bra­kowi spo­łecz­nych regu­la­cji tzw. pra­cow­ni­ków sztuki. Za tym murem bez­sku­tecz­nie szuka schro­nie­nia szara naukowa strefa kobiet-arty­stek. (...)”

frag­ment tek­stu Ewe­liny Jarosz „CZEKAJĄC NA GODOTA… O sytu­acji absol­wen­tek uczelni arty­stycz­nych w Pol­sce."; opublikowano w: „Wra­ca­jąc do żró­deł”, wyd. gale­ria Arse­nał i UAP Poznań, 2015