Żyj, głuptasie!
film, 2019
film: 30 min
reżyseria: Aleksandra Kubiak
występują: Artur Beling, Elżbieta Lisowska Kopeć, Aleksandra Kubiak, Marta Bednarz, Leo i Paulina Chodynieccy, Daria Kozera-Deciuk, Agnieszka Jacob, Dorota Jakuboszczak, Kasia Kaczmarek, Natalia Ziemnicka-Hubert
zdjęcia: Krzysztof Gawałkiewicz
montaż: Krzysztof Gawałkiewicz, Aleksandra Kubiak
nagrania dźwięku: Michał Markiewicz, Artur Beling, Piotr Spychała
udźwiękowienie: Paweł Uszyński, Kamil Dzyr, FOLIA SOUNDSTUDIO
muzyka: Piotr Spychała
produkcja: CSW Kronika w Bytomiu, galeria BWA Zielona Góra, Aleksandra Kubiak
wykonanie lalki: Beata Beling, Artur Beling, Aleksandra Kubiak
„(...) Zatęskniłam za Tobą
A nigdy nie poznałam
Przez cały film przewija się figura dziecka. Dziecko – lalka, ojciec – dziecko, ona – Ola - dziecko i jej mała siostra. Dziecko biernie obserwuje, nawet gdy jeszcze nie rozumie patologicznych relacji w domu, ich wypaczeń. Albo cierpi w milczeniu, albo stara się zasłużyć na jakąkolwiek uwagę. W rodzinach alkoholowych egzystencja dziecka jest ciągłą walką o uwagę, przetrwanie, w wyniku czego w życiu dorosłym pojawia się poczucie braku własnego dzieciństwa. Ta relacja dziecko-rodzic jest niebezpiecznie zaburzona. Wkrada się element parentyfikacji, odwrócenia ról, ich zupełnego pomieszania. Dziecko opiekuje się rodzeństwem lub dysfunkcyjnymi rodzicami, sprząta, samo zajmuje się domem. Parentyfikacja może mieć również wymiar instrumentalny - gdy dziecko jest buforem rodzinnych konfliktów, lub wchodzi w rolę partnera rodzica, czasem również seksualnego. Ten element zachwiania tożsamości pojawia się również w życiu dorosłym. W filmie Kubiak mówi:
Zdziecinniałam
Kiedyś byłam sędziną
Dziś znów dzieckiem
Z ojcem przy boku
Czy po takich doświadczeniach można zdecydować się na świadome macierzyństwo? Ten wątek przewija się pomiędzy kadrami. Wychowanie w dysfunkcyjnej rodzinie nie pomaga w podjęciu decyzji. Bycie dzieckiem ma złe konotacje. W powracających kadrach wypierana kobiecość, kojarzona ze wstydem i upokorzeniem, zaczyna nabierać mocy dzięki spotkaniu kobiet: świadomych siebie, silnych, dzieciatych, błyszczących. Ola może się w nich przejrzeć.
Film jest trzecią częścią, po „Śliczna jesteś Laleczko” i „Mięsie słonia”, autobiograficznej adaptacji wspomnień Aleksandry Kubiak.”
Agata Cukierska
Żyj, głuptasie!
film, 2019
film: 30 min
reżyseria: Aleksandra Kubiak
występują: Artur Beling, Elżbieta Lisowska Kopeć, Aleksandra Kubiak, Marta Bednarz, Leo i Paulina Chodynieccy, Daria Kozera-Deciuk, Agnieszka Jacob, Dorota Jakuboszczak, Kasia Kaczmarek, Natalia Ziemnicka-Hubert
zdjęcia: Krzysztof Gawałkiewicz
montaż: Krzysztof Gawałkiewicz, Aleksandra Kubiak
nagrania dźwięku: Michał Markiewicz, Artur Beling, Piotr Spychała
udźwiękowienie: Paweł Uszyński, Kamil Dzyr, FOLIA SOUNDSTUDIO
muzyka: Piotr Spychała
produkcja: CSW Kronika w Bytomiu, galeria BWA Zielona Góra, Aleksandra Kubiak
wykonanie lalki: Beata Beling, Artur Beling, Aleksandra Kubiak
„(...) Zatęskniłam za Tobą
A nigdy nie poznałam
Przez cały film przewija się figura dziecka. Dziecko – lalka, ojciec – dziecko, ona – Ola - dziecko i jej mała siostra. Dziecko biernie obserwuje, nawet gdy jeszcze nie rozumie patologicznych relacji w domu, ich wypaczeń. Albo cierpi w milczeniu, albo stara się zasłużyć na jakąkolwiek uwagę. W rodzinach alkoholowych egzystencja dziecka jest ciągłą walką o uwagę, przetrwanie, w wyniku czego w życiu dorosłym pojawia się poczucie braku własnego dzieciństwa. Ta relacja dziecko-rodzic jest niebezpiecznie zaburzona. Wkrada się element parentyfikacji, odwrócenia ról, ich zupełnego pomieszania. Dziecko opiekuje się rodzeństwem lub dysfunkcyjnymi rodzicami, sprząta, samo zajmuje się domem. Parentyfikacja może mieć również wymiar instrumentalny - gdy dziecko jest buforem rodzinnych konfliktów, lub wchodzi w rolę partnera rodzica, czasem również seksualnego. Ten element zachwiania tożsamości pojawia się również w życiu dorosłym. W filmie Kubiak mówi:
Zdziecinniałam
Kiedyś byłam sędziną
Dziś znów dzieckiem
Z ojcem przy boku
Czy po takich doświadczeniach można zdecydować się na świadome macierzyństwo? Ten wątek przewija się pomiędzy kadrami. Wychowanie w dysfunkcyjnej rodzinie nie pomaga w podjęciu decyzji. Bycie dzieckiem ma złe konotacje. W powracających kadrach wypierana kobiecość, kojarzona ze wstydem i upokorzeniem, zaczyna nabierać mocy dzięki spotkaniu kobiet: świadomych siebie, silnych, dzieciatych, błyszczących. Ola może się w nich przejrzeć.
Film jest trzecią częścią, po „Śliczna jesteś Laleczko” i „Mięsie słonia”, autobiograficznej adaptacji wspomnień Aleksandry Kubiak.”
Agata Cukierska
Agata Cukierska
Film jest trzecią częścią, po „Śliczna jesteś Laleczko” i „Mięsie słonia”, autobiograficznej adaptacji wspomnień Aleksandry Kubiak.