„ (…) Cał­ko­wi­cie odmienna w cha­rak­te­rze akcja, oparta na koope­ra­ty­wie z uczest­ni­kami odby­wa­ją­cych się w Zamku warsz­ta­tów pla­stycz­nych, została zaini­cjo­wana przez Alek­san­drę Kubiak. Artystka zre­zy­gno­wała ze swo­jego wyjąt­ko­wego sta­tusu, przy­wdzie­wa­jąc – tak jak pozo­stali uczest­nicy akcji – robo­czy far­tuch. Akcja, trzy­mana w tajem­nicy przed pozo­sta­łymi uczest­ni­kami wystawy, zakłó­ciła jej odbiór i unie­moż­li­wiła cza­sowo per­cep­cję innych prac. Pole­gała ona bowiem na remon­cie prze­strzeni gale­rii – malo­wa­niu ścian, wyma­ga­ją­cym zasło­nię­cia dzieł pozo­sta­łych arty­stów. Pomy­sło­daw­czyni jako &&&jedyna zdo­była się na pracę kolek­tywną, rezy­gnu­jąc ze swo­jej uprzy­wi­le­jo­wa­nej wzglę­dem uczest­ni­ków warsz­ta­tów roli, a także przyj­mu­jąc funk­cję mala­rza poko­jo­wego. Ta podwójna rezy­gna­cja: z uprzy­wi­le­jo­wa­nia arty­sty wzglę­dem innych grup zawo­do­wych oraz autorki pomy­słu wzglę­dem osób bio­rą­cych udział w akcji miała sta­tus podobny do wystawy Szen­tjó­by­ego – rosz­cze­nia do uzna­nia wła­snej podmio­to­wo­ści jako podmiotu mno­giego pro­le­ta­riatu. Podob­nie postę­po­wało wielu arty­stów, na przy­kład buł­gar­ski arty­sta Nedko Sola­kov w kilku gale­riach prze­pro­wa­dził akcję malo­wa­nia ścian, do któ­rego zatrud­nił mala­rzy poko­jo­wych. Zało­że­niem akcji prze­pro­wa­dzo­nej w Gale­rii ON było jed­nak wska­za­nie na pęk­nię­cie mię­dzy grupą osób, która ma dostęp do sym­bo­licz­nego wymiaru daw­nej Gale­rii ON, a grupą, któ­rej dostępny jest jej wymiar mate­rialny – zarówno w postaci prac two­rzo­nych przez arty­stów pod­czas jej dzia­łal­no­ści jak i w postaci mate­rial­nej prze­strzeni, w ramach któ­rej odbyła się akcja (…)”

frag­ment tek­stu Mag­da­leny Radom­skiej z kata­logu wystawy „Wie­czór w Gale­rii ON”.