Śliczna jesteś, Laleczko
film, 2016
film: 40 min
reżyseria: Aleksandra Kubiak
występują: Aleksandra Kubiak, Elżbieta Lisowska-Kopeć
zdjęcia: Krzysztof Gawałkiewicz
montaż: Krzysztof Gawałkiewicz, Aleksandra Kubiak
dźwięk: Dariusz Kawecki, Piotr Spychała
charakteryzacja: Natalia Koziróg, Maria Kaczmarowska
muzyka: Tarwater (Bernd Jestram, Ronald Lippok)
produkcja: galeria BWA Zielona Góra, Aleksandra Kubiak, Dariusz Kawecki
zobacz też: mój tekst
„Aleksandra Kubiak tworzy projekty na przecięciu działań społecznych, performatywnych i filmowych. Ich efektem – poza filmem – jest realne wydarzenie, doświadczenie i przeżycie. Artystka poprzez swoje prace podejmuje próby wpłynięcia na rzeczywistość, jednak nie chodzi tu o zmiany na wielką skalę. Kubiak interesuje bardziej jej wpływ na konkretną sytuację niż przemiany w skali makro. Narzędziami tej zmiany są eksperyment artystyczny, działanie od wewnątrz, pozbawianie siebie i innych wygodnego dystansu, który często stanowi alibi dla bezczynności (…)
Najnowsza realizacja Aleksandry Kubiak odnosi się do osobistej traumy związanej z tragiczną śmiercią matki. „Śliczna jesteś, laleczko” to film, w którym metody wypracowane w poprzednich realizacjach zostały zastosowane do autoanalizy i próby wywołania katharsis u samej autorki. Odgrywa ona tutaj wiele ról: jest animatorką procesu, reżyserką filmu, podmiotem artystycznego i terapeutycznego eksperymentu. Bezpośrednimi świadkami tego działania są tylko towarzyszący artystce kamerzysta, dźwiękowiec oraz aktorka Elżbieta Lisowska-Kopeć, która wciela się w postać tragicznie zmarłej matki artystki. To wcielanie się odbywa się stopniowo, postać matki budowana jest w konsultacji z córką. Zadanie aktorskie nie jest łatwe, ponieważ zakłada odtworzenie niezwykle emocjonalnej relacji obu kobiet. Matka odeszła nagle, bez pożegnania, odczuwamy napięcie niespełnionych oczekiwań ze strony córki. Wyjątkowo interesująca staje się także sytuacja aktorki, która przemienia się w matkę dorosłej, obcej sobie osoby.
Matka i córka to określone role społeczne, których trwałość uległa w tym wypadku tragicznemu nagłemu przerwaniu. Artystka odnosi się do koncepcji Hanny Segal, która w książce „Marzenia senne, wyobraźnia i sztuka” pisała: „Sztuka jest więc w swym najgłębszym wymiarze działalnością «reparacyjną»: to próba odtworzenia utraconego bezpowrotnie świata i pogodzenia się z ta utratą przez dostarczenie jego symbolicznego substytutu”. Dokonane przez Kubiak przywołanie zmarłej jest ryzykownym gestem uobecnienia i oswojenia tego, co niesamowite. Ożywienie to stanowi naruszenie kulturowego tabu, jest też marzeniem opisywanym w literaturze romantycznej i mitach greckich – jedną z najbardziej dojmujących scen „Odysei” Homera jest spotkanie ze zjawami zmarłych. Pojawia się pytanie, czym jest przywołana przez artystkę postać – zjawą, widmem, sobowtórem, projekcją świadomości? Czy możliwe jest cofnięcie czasu i odrobienie tego, co nie miało szansy się wydarzyć, choć powinno? Czy zrekonstruowanie przeszłości, która nigdy nie miała miejsca może wypełnić emocjonalna pustkę? Eksperyment Kubiak, mimo tego, że jest opowieścią o przeżytej traumie, odpowiada na te pytania z optymizmem.”
Marek Wasilewski, fragment tekstu towarzyszącego wystawie w Galerii :Skala w Poznaniu
Śliczna jesteś, Laleczko
film, 2016
film: 40 min
reżyseria: Aleksandra Kubiak
występują: Aleksandra Kubiak, Elżbieta Lisowska-Kopeć
zdjęcia: Krzysztof Gawałkiewicz
montaż: Krzysztof Gawałkiewicz, Aleksandra Kubiak
dźwięk: Dariusz Kawecki, Piotr Spychała
charakteryzacja: Natalia Koziróg, Maria Kaczmarowska
muzyka: Tarwater (Bernd Jestram, Ronald Lippok)
produkcja: galeria BWA Zielona Góra, Aleksandra Kubiak, Dariusz Kawecki
zobacz też: mój tekst
„Aleksandra Kubiak tworzy projekty na przecięciu działań społecznych, performatywnych i filmowych. Ich efektem – poza filmem – jest realne wydarzenie, doświadczenie i przeżycie. Artystka poprzez swoje prace podejmuje próby wpłynięcia na rzeczywistość, jednak nie chodzi tu o zmiany na wielką skalę. Kubiak interesuje bardziej jej wpływ na konkretną sytuację niż przemiany w skali makro. Narzędziami tej zmiany są eksperyment artystyczny, działanie od wewnątrz, pozbawianie siebie i innych wygodnego dystansu, który często stanowi alibi dla bezczynności (…)
Najnowsza realizacja Aleksandry Kubiak odnosi się do osobistej traumy związanej z tragiczną śmiercią matki. „Śliczna jesteś, laleczko” to film, w którym metody wypracowane w poprzednich realizacjach zostały zastosowane do autoanalizy i próby wywołania katharsis u samej autorki. Odgrywa ona tutaj wiele ról: jest animatorką procesu, reżyserką filmu, podmiotem artystycznego i terapeutycznego eksperymentu. Bezpośrednimi świadkami tego działania są tylko towarzyszący artystce kamerzysta, dźwiękowiec oraz aktorka Elżbieta Lisowska-Kopeć, która wciela się w postać tragicznie zmarłej matki artystki. To wcielanie się odbywa się stopniowo, postać matki budowana jest w konsultacji z córką. Zadanie aktorskie nie jest łatwe, ponieważ zakłada odtworzenie niezwykle emocjonalnej relacji obu kobiet. Matka odeszła nagle, bez pożegnania, odczuwamy napięcie niespełnionych oczekiwań ze strony córki. Wyjątkowo interesująca staje się także sytuacja aktorki, która przemienia się w matkę dorosłej, obcej sobie osoby.
Matka i córka to określone role społeczne, których trwałość uległa w tym wypadku tragicznemu nagłemu przerwaniu. Artystka odnosi się do koncepcji Hanny Segal, która w książce „Marzenia senne, wyobraźnia i sztuka” pisała: „Sztuka jest więc w swym najgłębszym wymiarze działalnością «reparacyjną»: to próba odtworzenia utraconego bezpowrotnie świata i pogodzenia się z ta utratą przez dostarczenie jego symbolicznego substytutu”. Dokonane przez Kubiak przywołanie zmarłej jest ryzykownym gestem uobecnienia i oswojenia tego, co niesamowite. Ożywienie to stanowi naruszenie kulturowego tabu, jest też marzeniem opisywanym w literaturze romantycznej i mitach greckich – jedną z najbardziej dojmujących scen „Odysei” Homera jest spotkanie ze zjawami zmarłych. Pojawia się pytanie, czym jest przywołana przez artystkę postać – zjawą, widmem, sobowtórem, projekcją świadomości? Czy możliwe jest cofnięcie czasu i odrobienie tego, co nie miało szansy się wydarzyć, choć powinno? Czy zrekonstruowanie przeszłości, która nigdy nie miała miejsca może wypełnić emocjonalna pustkę? Eksperyment Kubiak, mimo tego, że jest opowieścią o przeżytej traumie, odpowiada na te pytania z optymizmem.”
Marek Wasilewski, fragment tekstu towarzyszącego wystawie w Galerii :Skala w Poznaniu
fragment tekstu towarzyszącego wystawie w Galerii Skala w Poznaniu, Marek Wasilewski