„Naj­bar­dziej boję się tej ciem­no­ści tuż przed roz­po­czę­ciem przed­sta­wie­nia […]ta cho­lerna czerń mnie połyka i mam wra­ża­nie, że się duszę, ale mogę w niej też się scho­wać.”

Poja­wia się świa­tło. Aktorka w kostiu­mie ze spek­ta­klu spra­wia wra­że­nie wycią­gnię­tej jakby tro­chę z innej epoki. Alek­san­dra w bia­łym swe­trze, majt­kach i kary­ka­tu­ral­nej cha­rak­te­ry­za­cji owło­sio­nych nóg. Rozmowa mię­dzy nimi odbywa się na pustej sce­nie pra­wie bez deko­ra­cji, toczy się w spe­cy­ficz­nej dyna­mice wno­szo­nej przez każdą z postaci: natu­ral­no­ści i teatral­no­ści. Te dwie kon­wen­cje dosko­nale wydo­będą pro­blem poru­szany przez Kubiak. Treść dia­logu oparta została na dwóch liniach: teraź­niej­szo­ści i prze­szło­ści. Do tej pierw­szej należy spo­tka­nie dwóch boha­te­rek w łódz­kim teatrze, roz­wa­ża­nia Oli o podróży i celu ich spo­tka­nia oraz jak wie­lo­krot­nie powtó­rzy „chęć zabi­cia ojca”. W prze­szło­ści zawiera się trau­ma­tyczne wyda­rze­nie oraz towa­rzy­szące mu pozor­nie nie­zwią­zane opisy i szcze­góły, a także postać aktorki. W zro­zu­mie­niu przy­na­leż­no­ści poszcze­gól­nych ele­men­tów do tych dwóch porząd­ków, leży klucz do inter­pre­ta­cji pracy. Postać aktorki sta­nowi tutaj tło; należy do prze­szło­ści, ale jed­no­cze­śnie znaj­duje się tu i teraz, jest łącz­ni­kiem – ele­men­tem potrzeb­nym do opo­wie­dze­nia histo­rii. Nadaje też tej opo­wie­ści teatralną ramę; jej wystu­dio­wane gesty z papie­ro­sem, świa­do­mość kamery, pre­zen­cji i gry przez to, że została wło­żona w żywy per­for­mans – a nie spek­takl, nieco drażni. Ale też wła­śnie dla­tego, że tak się dzieje, na plan pierw­szy wycho­dzi opo­wia­dana przez artystkę histo­ria. W momen­cie, kiedy Kubiak docho­dzi do opo­wie­dze­nia klu­czo­wego wyda­rze­nia – i jako mała dziew­czynka ucieka i chowa się w sza­fie przed wuj­kiem– wpada w spa­zma­tyczny nie­prze­wi­dziany płacz. Ten gest zostaje skon­tro­wany powta­rzaną w zapę­tle­niu, na półau­to­ma­tyczną, wyrwaną ze spek­taklu o Kobro i coraz gło­śniej­szą wypo­wie­dzią aktorki: „Powiedz to: matka zdra­dziła, ojciec zdra­dził!”. Zamiast tej prośby, po dłuż­szej chwili pada sta­now­czy krzyk „Cicho bądź!”. Prze­szłość milk­nie, zostaje świa­do­mie zamknięta. Na sce­nie pozo­stają dwie doro­słe osoby. Kon­wen­cja teatru znika. W kolej­nej – ostat­niej czę­ści, na scenę wcho­dzą słod­kie, małe pisklaki – dzie­ciń­stwa można już dotknąć, zostało oswo­jone. Po wypo­wie­dze­niu traumy pozo­staje teraź­niej­szość i nie­wia­doma przy­szłość. Prze­szłość ode­szła tam, gdzie jej miej­sce."

(frag­ment tek­stu Zofii Cie­ląt­kow­skiej)
zofiace2.wordpress.com/2017/12/26/mieso-slonia-2017/