– Hen­ryku, dokąd jedziesz?! - krzyczeli koledzy Henryka Serafina, wychyleni z okien kamienicy.

– Jadę krę­cić film! - odpowiedział, machając do nich z tyl­nego sie­dze­nia bia­łej Toy­oty Yaris. Nie­wiel­kiej, lecz pojem­nej na tyle, że w bagaż­niku mie­ścił się jego zło­żony w pół wózek inwa­lidzki.

Za kie­row­nicą samo­chodu sie­działa prze­ra­żona sytu­acją Marta Gen­dera. Główny jej pro­blem pole­gał na tym, że do mojego powrotu z Ber­lina, gdzie poje­cha­łam ode­brać ope­ra­tora kamery, będzie musiała zająć się zde­cy­do­wa­nie wsta­wio­nym Hen­ry­kiem. Był ponie­dzia­łek przed połu­dniem. Marta pod­jęła naj­lep­szą w tej sytu­acji decy­zję i po pro­stu wysłała Hen­ryka do pracy. Męż­czy­zna żebrał zawsze w tym samym miej­scu, w bra­mie naprze­ciw kawiarni Dolce Vita, na zie­lo­no­gór­skim dep­taku i nie raz, lekko pijany, przy­sy­piał sie­dząc na swoim wózku inwa­lidzkim.

Nie pamię­tam, ile razy wspól­nie z Martą Gen­derą i Hen­ry­kiem Sera­fi­nem poko­ny­wa­li­śmy trasę pomię­dzy zie­lo­no­gór­skim dep­ta­kiem, szkołą tańca Gra­cja. Kilka razy były­śmy też u niego w domu, w Nowej Soli. Pierw­szy raz poje­cha­ły­śmy tam, kiedy przez kilka dni nie poja­wiał się na dep­taku, więc też na wcze­śniej usta­lo­nych lek­cjach tańca. Wtedy też po raz pierw­szy zmie­rzy­ły­śmy się jego wykre­owa­nym świa­tem. Męż­czy­zna wiele razy opo­wia­dał nam o remon­cie swo­jego domu, o kocha­ją­cych cór­kach i wnu­czę­tach, które żyły praw­do­po­dob­nie tylko w jego wyobraźni. Na co dzień był sam, w zruj­no­wa­nym miesz­ka­niu a odwie­dzali go głów­nie kum­ple od kie­liszka.

Martę po raz pierw­szy spo­tka­łam przy lodówce z serami, w zie­lo­no­gór­skim mar­ke­cie, chyba na koniec 2010 roku. Wie­dzia­łam, że jest młoda kura­torką, która wła­śnie wró­ciła z War­szawy do Zie­lo­nej Góry i chce tu pro­wa­dzić fun­da­cję. Byłam w szoku, gdyż wyda­wało mi się, że jestem jedyną osobą, która zre­zy­gno­wała z życia w sto­licy na rzecz miesz­ka­nia w tym nie­wiel­kim mie­ście. Gen­dera przy­je­chała z petardą pomy­słów, eufo­rią i entu­zja­zmem do pracy. Tra­fi­łam więc ide­al­nie, gdyż sama byłam w odwrot­nej sytu­acji. Bez eufo­rii, entu­zja­zmu, w depre­sji. W 2010 roku odbyła się bowiem retro­spek­tywna wystawa Grupy Sędzia Główny, którą przez lata współ­two­rzy­łam z Karo­lina Wik­tor, a nasza współ­praca ze względu na ciężki stan zdro­wia Karo­liny została zawie­szona. Szwen­da­łam się po mie­ście szu­kając dla sie­bie nowego wyzwania. Zde­cy­do­wa­nie moja uwagę przy­ku­wał Hen­ryk Sera­fin, podob­nie nie­peł­no­sprawny, jak moja bab­cia, która opie­ko­wa­łam się i Karo­lina, która prze­szła dwa udary mózgu.

Opo­wie­dzia­łam więc Gen­de­rze o swoim pomy­śle na naukę tańca z Hen­ry­kiem. I chyba już wtedy zde­cy­do­wa­ły­śmy, że Marta zosta­nie kura­torką tego per­for­mansu. Do naszej ekipy dołą­czyło rów­nież zie­lo­no­gór­skie BWA, Maria Jało­cha nauczy­cielka tańca oraz szkoła tańca Gracja.

Zaw­sze, kiedy zaczy­nam pra­co­wać nad nową reali­za­cją ogar­nia mnie zado­wo­le­nie i wyobra­żam sobie, że to co zamie­rzam zro­bić będzie tylko przy­jemne i łatwe. Jakże się więc dzi­wi­łam, kiedy oka­zało się, że jestem bez­na­dziejną tan­cerką, że mój part­ner łamie naszą umowę, że pro­blemy  pię­trzą się, a wytrwa­nie w zamie­rzo­nym cyklu wspól­nych spo­tkań jest coraz trud­niej­sze. Chyba jedyną osobą, która zacho­wy­wała w tej sytu­acji zdrowy roz­są­dek była Gen­dera. Punk­tu­al­nie sta­wiała się na dep­taku po odbiór Hen­ryka, przy­glą­dała się naszym lek­cjom, dopin­go­wała nas.

Kiedy teraz po latach, rzu­ciła tytuł wystawy: „Entu­zjazm już minął” zare­ago­wa­łam zdzi­wie­niem. Po chwili, jed­nak dotarło do mnie do chce przez to powie­dzieć. Entu­zjazm ow­szem minął, ale została praca do wyko­na­nia. Podob­nie jak z Hen­ry­kiem Sera­fi­nem przez 7 mie­sięcy, z dnia na dzień z mniej­szym zaan­ga­żo­wa­niem i więk­szym opo­rem, a jed­nak do wyzna­czo­nego wcze­śniej punktu.

"Dolce Vita" jest moim pierw­szym pro­jek­tem zre­ali­zo­wa­nym we współ­pracy z Fun­da­cją Salony. Pierw­szą też moją reali­za­cją po zawie­sze­niu dzia­łal­no­ści Grupy Sędzia Główny. Pierw­szą, przy któ­rej poczu­łam, że mogę pra­co­wać sama, bo też wokół mnie są ludzie, któ­rzy wspie­rają mój entu­zjazm a potem też, wysłu­chu­jąc moich narze­kań, poma­gają mi skoń­czyć pracę.

Entuzjazm już minął

Tekst, który towa­rzy­szył prezentacji pracy na wysta­wie „Entu­zjazm juz minął. 6. uro­dziny Fun­da­cji”, Fun­da­cja Salony, 2017

– Hen­ryku, dokąd jedziesz?! - krzyczeli koledzy Henryka Serafina, wychyleni z okien kamienicy.

– Jadę krę­cić film! - odpowiedział, machając do nich z tyl­nego sie­dze­nia bia­łej Toy­oty Yaris. Nie­wiel­kiej, lecz pojem­nej na tyle, że w bagaż­niku mie­ścił się jego zło­żony w pół wózek inwa­lidzki.

Za kie­row­nicą samo­chodu sie­działa prze­ra­żona sytu­acją Marta Gen­dera. Główny jej pro­blem pole­gał na tym, że do mojego powrotu z Ber­lina, gdzie poje­cha­łam ode­brać ope­ra­tora kamery, będzie musiała zająć się zde­cy­do­wa­nie wsta­wio­nym Hen­ry­kiem. Był ponie­dzia­łek przed połu­dniem. Marta pod­jęła naj­lep­szą w tej sytu­acji decy­zję i po pro­stu wysłała Hen­ryka do pracy. Męż­czy­zna żebrał zawsze w tym samym miej­scu, w bra­mie naprze­ciw kawiarni Dolce Vita, na zie­lo­no­gór­skim dep­taku i nie raz, lekko pijany, przy­sy­piał sie­dząc na swoim wózku inwa­lidzkim.

Nie pamię­tam, ile razy wspól­nie z Martą Gen­derą i Hen­ry­kiem Sera­fi­nem poko­ny­wa­li­śmy trasę pomię­dzy zie­lo­no­gór­skim dep­ta­kiem, szkołą tańca Gra­cja. Kilka razy były­śmy też u niego w domu, w Nowej Soli. Pierw­szy raz poje­cha­ły­śmy tam, kiedy przez kilka dni nie poja­wiał się na dep­taku, więc też na wcze­śniej usta­lo­nych lek­cjach tańca. Wtedy też po raz pierw­szy zmie­rzy­ły­śmy się jego wykre­owa­nym świa­tem. Męż­czy­zna wiele razy opo­wia­dał nam o remon­cie swo­jego domu, o kocha­ją­cych cór­kach i wnu­czę­tach, które żyły praw­do­po­dob­nie tylko w jego wyobraźni. Na co dzień był sam, w zruj­no­wa­nym miesz­ka­niu a odwie­dzali go głów­nie kum­ple od kie­liszka.

Martę po raz pierw­szy spo­tka­łam przy lodówce z serami, w zie­lo­no­gór­skim mar­ke­cie, chyba na koniec 2010 roku. Wie­dzia­łam, że jest młoda kura­torką, która wła­śnie wró­ciła z War­szawy do Zie­lo­nej Góry i chce tu pro­wa­dzić fun­da­cję. Byłam w szoku, gdyż wyda­wało mi się, że jestem jedyną osobą, która zre­zy­gno­wała z życia w sto­licy na rzecz miesz­ka­nia w tym nie­wiel­kim mie­ście. Gen­dera przy­je­chała z petardą pomy­słów, eufo­rią i entu­zja­zmem do pracy. Tra­fi­łam więc ide­al­nie, gdyż sama byłam w odwrot­nej sytu­acji. Bez eufo­rii, entu­zja­zmu, w depre­sji. W 2010 roku odbyła się bowiem retro­spek­tywna wystawa Grupy Sędzia Główny, którą przez lata współ­two­rzy­łam z Karo­lina Wik­tor, a nasza współ­praca ze względu na ciężki stan zdro­wia Karo­liny została zawie­szona. Szwen­da­łam się po mie­ście szu­kając dla sie­bie nowego wyzwania. Zde­cy­do­wa­nie moja uwagę przy­ku­wał Hen­ryk Sera­fin, podob­nie nie­peł­no­sprawny, jak moja bab­cia, która opie­ko­wa­łam się i Karo­lina, która prze­szła dwa udary mózgu.

Opo­wie­dzia­łam więc Gen­de­rze o swoim pomy­śle na naukę tańca z Hen­ry­kiem. I chyba już wtedy zde­cy­do­wa­ły­śmy, że Marta zosta­nie kura­torką tego per­for­mansu. Do naszej ekipy dołą­czyło rów­nież zie­lo­no­gór­skie BWA, Maria Jało­cha nauczy­cielka tańca oraz szkoła tańca Gracja.

Zaw­sze, kiedy zaczy­nam pra­co­wać nad nową reali­za­cją ogar­nia mnie zado­wo­le­nie i wyobra­żam sobie, że to co zamie­rzam zro­bić będzie tylko przy­jemne i łatwe. Jakże się więc dzi­wi­łam, kiedy oka­zało się, że jestem bez­na­dziejną tan­cerką, że mój part­ner łamie naszą umowę, że pro­blemy  pię­trzą się, a wytrwa­nie w zamie­rzo­nym cyklu wspól­nych spo­tkań jest coraz trud­niej­sze. Chyba jedyną osobą, która zacho­wy­wała w tej sytu­acji zdrowy roz­są­dek była Gen­dera. Punk­tu­al­nie sta­wiała się na dep­taku po odbiór Hen­ryka, przy­glą­dała się naszym lek­cjom, dopin­go­wała nas.

Kiedy teraz po latach, rzu­ciła tytuł wystawy: „Entu­zjazm już minął” zare­ago­wa­łam zdzi­wie­niem. Po chwili, jed­nak dotarło do mnie do chce przez to powie­dzieć. Entu­zjazm ow­szem minął, ale została praca do wyko­na­nia. Podob­nie jak z Hen­ry­kiem Sera­fi­nem przez 7 mie­sięcy, z dnia na dzień z mniej­szym zaan­ga­żo­wa­niem i więk­szym opo­rem, a jed­nak do wyzna­czo­nego wcze­śniej punktu.

"Dolce Vita" jest moim pierw­szym pro­jek­tem zre­ali­zo­wa­nym we współ­pracy z Fun­da­cją Salony. Pierw­szą też moją reali­za­cją po zawie­sze­niu dzia­łal­no­ści Grupy Sędzia Główny. Pierw­szą, przy któ­rej poczu­łam, że mogę pra­co­wać sama, bo też wokół mnie są ludzie, któ­rzy wspie­rają mój entu­zjazm a potem też, wysłu­chu­jąc moich narze­kań, poma­gają mi skoń­czyć pracę.