„Jeśli rela­cja z innym zawiera coś wię­cej niż rela­cję z tajem­nicą, to jest tak dla­tego, że do tego innego dociera się pośród codzien­nego życia, kiedy jego samot­ność i głę­boka inność są już prze­sło­nięte przez kon­we­nans.

Emmanuel Levinas

Film Alek­san­dry Oli Kubiak doku­men­tuje spo­tka­nie z nie­peł­no­spraw­nym męż­czy­zną, żebrzą­cym na zie­lo­no­gór­skim dep­taku. Twa­rze znane sobie z ulicy skon­fron­to­wały się w nowej sytu­acji. Artystka zapro­siła Pana Hen­ryka do wspól­nej nauki tańca, która trwała ponad cztery mie­siące. Pozor­nie pro­ste sta­ra­nia o nawią­za­nie rela­cji z dru­gim czło­wie­kiem, oka­zy­wały się chwi­lami nie­moż­liwe, podob­nie jak próba moty­wa­cji.     

Tango wymaga har­mo­nii dwóch obcych sobie ciał, zro­zu­mie­nia, akcep­ta­cji i ’naucze­nia się’ dru­giej osoby. Ich współ­brz­mie­nie zostało zakłó­cone bra­kiem komu­ni­ka­cji, dystan­sem fzycz­nym i emo­cjo­nal­nym. Taniec stał się meta­forą sto­sun­ków mię­dzy­ludz­kich, peł­nych nie­zgrab­nych gestów, wstydu i nie­śmia­ło­ści, towa­rzy­szą­cych pierw­szym spo­tka­niom. Także pro­blem nie­peł­no­spraw­no­ści jed­nego z part­ne­rów scho­dzi na dal­szy plan, gdy oboje stają wobec swo­jej fzycz­nej nie­mocy. Rolę media­torki pomię­dzy boha­te­rami prze­jęła instruk­torka tańca, która pod­czas ćwi­czeń, z peł­nym zro­zu­mie­niem, pró­bo­wała dobrać parze cho­re­ografę, odpo­wia­da­jącą histo­rii ich zna­jo­mo­ści. Emo­cje, nara­sta­jące pod­czas zajęć, sku­piają się w ostat­nim tańcu. Mogłoby się wyda­wać, że wspólny występ będzie dopeł­nie­niem obo­wiązku ukoń­cze­nia dzieła, któ­remu poświę­ciło się wiele wysiłku. Jed­nak jest to moment, w któ­rym nastę­puje prze­su­nię­cie dotych­cza­so­wych barier, boha­te­ro­wie flmu otwie­rają się na sie­bie, dosko­nale rozu­mieją każdy swój gest, na twa­rzach rysuje się nie­po­ja­wia­jąca się przed­tem mimika. Ich prze­ni­ka­jące się spoj­rze­nia świad­czą o zna­jo­mo­ści ciał i zacho­wań towa­rzy­szą­cych wspól­nemu wysił­kowi.

Dolce Vita odpo­wiada myśli Emma­nu­ela Levi­nasa, że poprzez róż­nice |ja – ty|, rela­cja z innym staje się nie­moż­liwa. Part­ner­stwo boha­te­rów jest epi­zo­dem, który koń­czy się wraz z nagra­niem ostat­niego wspól­nego tańca.”

Marta Gendera
zobacz wideo: artmuseum.pl

Marta Gendera
zobacz wideo: artmuseum.pl